Nepal 2023 – verslag 5

5. Het leven in Nepal

Hoi allemaal,

Hier weer even een kleine dosis Nepal, Azië en vakantie voor jullie. 

M’n leven hier bevalt me prima hier. Na een rustige ochtend want ontbijt sla ik over hier in huis, ik sluit om 10uur aan voor de ‘brunch’ met dahl bath. De typisch Nepalese maaltijd die hier in de ochtend en avond gegeten wordt. Er zit weinig variatie in het lokaal Nepalees menu, maar het is wel heel erg lekker en ik heb de variatie behoefte nog niet gevoeld. En het is dagelijks vers en home cooked. 

Tot die tijd rommel ik een beetje in in m’n kamer, lees ik een boek, schrijf ik aan deze verlagen, kijk ik een online training, of speel ik wat op m’n klankschalen. Na het ontbijt trek ik erop uit en ga ik de stad in en heb ik een soort van programma onderdelen elke dag, waar ik me fijn bij voel. 

Ik ben ook echt op reis weer voor m’n gevoel. Voor mij is het verschil tussen op reis zijn en vakantie, dat jij bij dat eerste geen gevoel van tijd meer hebt. Op vakantie weet je welke dag van de week het is en waar in je vakantie je je bevindt, als in hoe lang je al weg bent en hoe lang je nog hebt. Meestal heb je er wat langer de tijd voor nodig om daar te komen als je dat verschil niet kent, en ik heb dat voor het eerst ervaren toen ik drie maanden weg ging. 

Sindsdien heb ik dat gevoel eigenlijk altijd meteen weer te pakken als ik weg ga. Mijn systeem herkent het reizen en zodra ik op een vliegveld sta, ben ik alles van m’n leven thuis kwijt. Ook al ben ik thuis vaak met m’n hoofd bij alles wat er nog moet gebeuren en mag ik wat meer in het nu zijn. En dit tegen niemand zeggen hè want dat is voor een meditatie trainer marketing technisch namelijk geen goede reclame (en zoiets als de loodgieter met een steeds lekkende kraan thuis). Op reis heb ik daar nul last van. Ik heb daardoor ook geen voor of napret doorgaans en ben altijd heel snel waar ik ben en hoef nooit echt ergens te landen. 

Waar ik normaal als ik weg ging m’n dagen altijd van vroeg tot laat vulde om maar zoveel mogelijk te zien en doen, is dat hier niet het geval. Dat is ook een reden waarom naar Nepal te komen. Ik heb hier in de Kathmandu vallei al zoveel gezien de eerste drie keer, dat het niet echt meer hoeft. Ik heb dat bewust gekozen om daar geen potentiële onrust van te hebben. Daarbij wilde ik graag wat klankschalen kopen en voelde Nepal eigenlijk meteen als waar ik heen wilde. 

Ik heb al een tijd niet in een vliegtuig gezeten en ben me ook bewust van mijn ecologische footprint door te vliegen, en zeker zo ver voor een relatief korte tijd (want ik heb maar twee weken in verband met de schoolvakantie van mijn dochter), maar dit voelde zo kloppend en de plek waar ik moest zijn nu, dat ik toch besloten heb te gaan. En daar heb ik alles behalve spijt van. Het doet me heel erg goed en er gebeuren allemaal hele mooie en bijzondere dingen. En ik loop inmiddels ook onbewust redelijk op het lokale tempo. Ook lees ik weer voor het eerst sinds tijden een boek (!), kom ik steeds meer los van wat allemaal moet en ik heb weer ruim de tijd voor meditatie, en dat op hele bijzondere plekken. 

Ook al heb ik een heel goed leven thuis en ga ik daar zometeen graag weer naar terug, het zal weer even afkicken worden als ik direct weer in versnelling 5 zit met de zorg voor m’n lieve Jess. Maar de tijd en omstandigheden hier zijn me heel dierbaar en ik ben ontzettend dankbaar voor alles wat ik hier tegenkom in mezelf. Want alles wat er gebeurt om me heen zijn natuurlijk niet meer dan triggers van iets wat er al van binnen is en leeft, maar soms heb je het leven even nodig dat aan de raken en naar de oppervlakte te brengen. 

Wat ten eerste heel fijn is hier, is mijn thuisbasis met het gezin. Super fijne mensen en het voelde vanaf dag 1 weer heel vertrouwd, ook al heb ik ze negen jaar niet gezien. Ik ben echt onderdeel van het gezin en ze nemen je mee naar bijzondere plekken of events. Zo ben ik ook bij een lokale doop geweest van een kind en naar een afgelegen tempel in de bergen, allemaal plekken waar je normaal niet komt. Ze nemen ze me mee naar hun werk als ik dat graag wil en er iets interessants is en nemen ze alle tijd en vinden ze het leuk om m’n vragen over het leven en de manier van omgaan met dingen hier te beantwoorden. Ze weten waar je wat voor dingen kan vinden en helpen je met de weg vinden waar nodig en bellen taxi’s voor het lokale tarief voor me. 

Heel tof allemaal en zo komt je echt in het lokale leven. Je woont als een local (wat oké en avontuurlijk is voor een paar weken en net westers genoeg dat je je luxe thuis niet mist), je eet als een local en je ziet hoe hun gebruiken zijn.

De ‘kids’ zijn inmiddels 20 en 24 en dat is wel even een verschil met de 9, 11 en 13 jaar geleden dat ik ze eerder meegemaakt had. Super cool ook hen nu ook op deze leeftijd mee te mogen maken. De zoon studeert nu kunst, ontwerpt kleding, doet wat modellenwerk en is onderdeel van een rapgroep, en met dat alles is hij al redelijk succesvol. En hij vindt het nog steeds leuk met deze opa hier rond te hangen. 

Na wat kletsen over wat hij doet, heb ik hem benoemd tot mijn nieuwe creative director, zoals we het maar even hebben genoemd met een knipoog, voor m’n social media gebeuren. Hij vindt dat soort dingen erg leuk en het staat uiteraard goed voor zijn portfolio hier want ik heb natuurlijk wel een bedrijf in Europa, en voor mij heel erg fijn want naast dat ik er totaal geen verstand van heb of er goed in ben, is het iets waar ik een bloedhekel aan heb en daarom ook nauwelijks iets mee doe. Als je dingen ziet veranderen over niet al te lange tijd, credits naar Prasshida :-). 

Maar ik zit hier goed dus bij de Shakyas:

Wat in elk opzicht beter is dan een hotel, buiten de luxe wellicht, maar met WiFi en een warme douche is het hier al veel beter dan een normaal Nepalees huis. Voor maar 15 dollar (=13 euro) per dag heb ik een eigen kamer en warm en goed eten in de ochtend en avond en zit ik aan tafel met de locals. En met verse groenten en volledig afgestemd op de westerse maag. Wat niet overal in de restaurants het geval is. Bleek ook uit wat een lokaal restaurant op zijn uithangbord had staan: ‘the most hygenic food in town’. Het is geen vanzelfsprekendheid dus :-).

Ook al leef ik hier totaal ‘ineffectief’, ik verveel me geen moment en ook buitenshuis komen er mooie dingen ik m’n pad. Ik had al verteld over een aantal van m’n ontmoetingen, en een paar dagen geleden vroeg een van jullie meereizende lezers van m’n verslagen, of ik zelf al een klankschaal sessie had ondergaan hier. Totaal niet over nagedacht maar geweldig idee, dus ik ben de dag erna een beetje gaan zoeken en via wat locals kwam ik terecht bij Dil Shova. Die niet zozeer sessie geeft, maar les geeft in klankschaal healing. Wat natuurlijk nog cooler is. Ik sprak haar in de avond en de ochtend erna zat ik al in de schoolbanken (wel, op een meditatiematje en -kussen), voor een acht uur durende workshop soundhealing via klankschalen. 

Bij het invullen van het inschrijfformulier begon ik me even af te vragen waar ik terecht gekomen was, omdat ik ook om m’n bloedgroep gevraagd werd…. 

Maar het was daarna al snel heel tof en ik heb veel geleerd. 

En deze laatste foto was niet eens zozeer een grap want dit is echt een techniek, een die helpt tegen hoofdpijn, mentale problematiek en zorgt voor meer focus en  mentale helderheid en gezondheid. 

Aangezien de cursus een-op-een was, heb ik het ook allemaal zelf ervaren. Wat rete chill was om zelf een sessie te krijgen en tussen meerdere van die vibrerende schalen met exact de juiste toonhoogte en vibratie te liggen. 

Leuke weetjes voor jullie wellicht: de klankschaal komt oorspronkelijk uit Nepal en werd eigenlijk alleen gebruikt door sjamanen voor healing. In een tijd dat ver voordat er artsen en geneeskunde waren. Het gaat dus heel ver terug al. Pas de laatste decennia is het populair geworden onder toeristen en is de naam singing bowl ontstaan, zoals je ze hier overal ziet in de toeristenshops tegenwoordig. 

Vaak staat er ook ‘Tibetan Singing Bowls’, maar daar zijn ze nooit echt gemaakt en alleen heen verhuisd. Alles van Tibet doet het echter goed onder toeristen en verkoopt beter, en dat is meteen ook de enige reden van de verwijzing. In Tibetaans boeddhistische ceremonies zoals initiaties en pujas, waar ik er ook hier de laatste weken meerdere van bijgewoond heb, worden er veel instrumenten gebruikt, zoals drums, blaashorens en bekkens, maar nooit klankschalen. 

Het is echt een vak om die te maken en vaak is het, net als bij de ‘echte’ boeddhabeelden, iets dat al vele generaties lang doorgegeven wordt binnen de familie. Het vervaardigen van een bowl kost ook meerdere dagen handarbeid en eindeloos kloppen. De ‘echte’ zijn daarom ook hier nog steeds behoorlijk, waar de souvenierversies die de meeste mensen zoeken, redelijk goedkoop zijn. Want door de grote vraag worden ze niet allemaal meer met de hand gemaakt en sinds de eeuwwisseling voor het eerst ook buiten Nepal gemaakt, en dus ook fabrieksmatig. Het verschil tussen de lokaal handgemaakte en de fabrieksversie die je in de meeste toeristenshops vindt, is heel duidelijk hoorbaar als je eenmaal weet waarop je moet letten.

Ik heb nu niet alleen ‘the real shit’ aan materiaal, door de workshop weet ik ook een beetje wat ik ermee moet doen :-). 

En aangezien de meeste van jullie wel eens bij me op de behandelbank gelegen hebben of deze weken zelfs liggen, als je een probleem hebt wat we met fysio niet kunnen fixen, is er een kans dat ik m’n klankschalen erbij ga halen nu haha. 

Hier was ik dus even onder de pannen de laatste twee dagen. De rest van m’n dagprogramma staat vooral in het teken van plekken bezoeken waar ik me onder kan dompelen in het boeddhisme. Wat niet zo moeilijk is hier, zeker als je de weg al een beetje kent. 

Ook al ben ik niet echt actief meer in de boeddhistische wereld, het voelt nog steeds als vertrouwd en een soort van thuiskomen. Er zijn hier in het straatbeeld ook overal verwijzingen naar met boeddhabeelden en stupas.

En natuurlijk de vele shops met Tibetaanse vlaggetjes en dergelijke. Zelfs de namen van instellingen en winkels zijn er vaak verwijzingen naar. Zo heb je hier de Siddhartha bank, de Buddha handicraft shop, Hotel Om, de Mandala boek shop, het Nirvana institute en de Third Eye bakery. 

Daarnaast zijn er natuurlijk ook de bekende boeddhistische powerplaces, waar veel toeristische activiteit is. En dat is om een reden, want de plekken zijn ook heel indrukwekkend en er is een hele bijzondere vibe. 

Zo heb je Boudhanath, een van de grootste stupas ter wereld met zijn 100 meter in diameter en 36 meter hoog, en waar omheen veel Tibetaans boeddhisme is. 

En hele gave mooie kloosters. Ook zijn er veel shops met Tibetaans boeddhistische items en prullaria en ik vind dat echt heel leuk om daar rond te struinen. En voel me daar dus echt als een kind in een snoepwinkel zoals ik het al vaker noemde. 

De plek waar ik elke dag ben is Swayambhunath:

De Swayambunath stupa is de oudste stupa ter wereld en een enorm krachtige plek. Deze plek is ook wel bekend onder de naam de Monkey Temple en het is niet moeilijk te zien waarom.

Hier met eten in de hand rondlopen is niet slim en wordt zo weggrist door de apen. Ook als je het netjes in een zakje draagt heb ik zelf voorheen wel gemerkt. Wat een van de redenen is dat de apen hier zijn, want in de stad komen ze alleen voor rond Swayambhu en Pashupathinath omdat daar veel offerings zijn en dus veel voedsel is. 

Waar ik graag op deze historische ‘powerplaces’ kom, ga ik voornamelijk ook een deurtje verder, naar de echte energieplekken. En daar zal in m’n laatste blog die ik morgenavond laat in het vliegtuig terug ga schrijven, je meer over vertellen. Daar waar ook m’n speciale meditatie plek is, waar door jullie al naar gevraagd is :-). Daarnaast ben ik hier toch nog een beetje aan het werk gegaan als fysio, en heb wel een hele speciale patiënt onder behandeling. 

Mijn dagelijkse werkplek de laatste week:

Ook daarover alles de volgende keer. Fijne dag daar!

Roel

Ps: wat betreft werk kan ik als fysio hier met wat ik op straat zie, ook wel aan de slag geloof ik: