Nepal 2023 – verslag 6

6. Het land van de boeddha

Hoi allemaal,

M’n laatste reisverslag alweer en vandaag wil ik jullie meenemen in mijn ‘boeddhistische avonturen’ hier de laatste weken. Een uitstekend want uitgerekend vandaag is het zijn verjaardag. Siddhartha Gautama Shakyamuni is als koningskind geboren in Lumbini, wat in het huidige Nepal ligt. Precies vandaag dus en dan ruim 2500 jaar geleden. 

Zoals ik al schreef in m’n vorige verslag,  heeft een belangrijk deel van m’n dag met hem of in ieder geval zijn nalatenschap te maken. Een aantal van jullie zullen het wellicht niet weten, maar ik ben een jaartje of vier heel actief geweest in het Tibetaanse boeddhisme en ondanks de relatief korte tijd heb ik heel veel gemediteerd en gereisd en leringen gevolgd bij leraren en op veel plekken ter wereld. Elke dag weer besteedde ik er meerdere uren aan en ik ben die jaren dieper in de materie en praktijk mogen gaan dan de meeste van m’n Boeddha-buddies in hun hele boeddhistische carrière. Dat intensieve pad heeft me geleid ben tot de hoogste meditaties, waar je alleen toegang toe krijgt na ruim duizend uur voorbereidende meditaties, en ik heb veel mensen in de linie en hoge leraren mogen ontmoeten. En vaak het goede karma gehad die leraren ook een-op-een te spreken of in heel kleine groepjes, want vaak werden de events met hun op het podium in Europa bezocht door duizenden mensen. 

Een kleine tien jaar geleden heb ik m’n mala (de kralenketting waarmee je mediteert) aan de wilgen gehangen en heb ik bij Eva een andere richting en leraar gevonden die nog beter bij me paste. Het boeddhisme is me echter altijd dierbaar gebleven en ik leef nog volgens veel van wat ik daar allemaal heb mogen leren. 

Hier in Nepal, waar heel veel Tibetaans boeddhisme is en zeker ook van de linie waar ik me had aangesloten, voelt het echt een beetje als thuiskomen voor me. De Tibetaanse vlaggen, de Boeddhabeelden, de malas die je vaak in de supermarkt zelfs kan kopen, de stupas en rondwandelende monniken in het straatbeeld en alle andere uitingen van het boeddhisme die je ziet en hoort, voelen heel vertrouwd en geven een enorme rust in de chaos van onder meer het verkeer. ‘The man himself’ komt zelfs terug in reclames. Handig want er zit natuurlijk geen portretrecht op hem. 

Tot die vele contacten wereldwijd heb ik nog steeds toegang en ook hier in Nepal heb ik zo wat ingangen en plekken waar je als toerist niet komt. Plekken die zelfs (nog) niet googlebaar zijn. 

Oké, wellicht eerst even wat achtergond  info voor je. De historische Boeddha die we kennen van de beelden 

en dus niet die met de dikke buik,

leefde dus ongeveer een halve eeuw voordat Jezus er was en was niet een God of afstammeling ervan, maar een mens die de code tot ultieme mentale ontwikkeling gekraakt heeft. En dat op verzoek ook geleerd heeft aan andere mensen. In de tijd van zijn bereikte verlichting tot aan zijn dood, heeft hij in 45 jaar lang leringen gegeven, die door zijn leerlingen opgeschreven zijn en in totaal bevatten zijn verzamelde werken  zo’n 84.000 leerlingen. Dat is overigens niet zo gestructureerd gegaan als het lijkt, want in de praktijk heeft hij geen workshops of cursussen gegeven maar schijnt hij eigenlijk alleen maar vragen van mensen beantwoord te hebben. Mensen die hem volgden niet omdat hij zozeer veel wist, ondanks dat hij als koningskind de best mogelijke scholingen had gehad en bij veel leraren was geweest, maar vanwege de levenswijsheid die hij had vergaard. En dat was voelbaar want het energieveld rond zo iemand is enorm krachtig en rustgevend. 

Dat laatste weet ik niet alleen over de verhalen uit de overlevering, dat is in de linie nog steeds geen duidelijk voelbaar. Als je een hoge lama of Rinpoche (wat letterlijk ‘de kostbare’ betekent en een soort eretitel is) ontmoet, voel je meteen een vibe die bij je binnenkomt. Je kan dat vergelijken met wat bijvoorbeeld een Obama heeft als die een ruimte binnenkomt. Er komt dan echt iemand binnen en die hoeft niet eens iets te zeggen of doen, maar alleen al door hun aanwezigheid nemen ze een bepaalde vibe mee die duidelijk voelbaar is. Wellicht ken je ook zo’n mensen of begrijp je wat ik bedoel. 

Bij deze hooggeplaatste leraren is dat ook zo, maar ontstaat er tevens meteen een rust en wordt vaak een diepere laag in je aangeraakt op een manier die moeilijk te beschrijven is. Het is heel bijzonder. Je voelt warmte, verbondenheid, begrepen en gezien worden en je hoofd raakt ook vaak meteen leeg en zijn er geen gedachten of vragen meer. Alles is op een of andere manier meteen goed en oké en er lijken geen problemen meer te zijn in het leven. Mensen komen vaak met levensvragen bij deze leraren en voor advies, maar die zijn ze vaak kwijt bij de ontmoeting omdat hun kern zo geraakt wordt, dat ze alleen nog maar blissful aanwezig kunnen zijn. En het antwoord eigenlijk vanzelf al weten of de vraag dusdanig in perspectief zet, dat de issue ermee weg is. Het is heel indrukwekkend en dit hoor je keer op keer weer van mensen, ook als ze helemaal niet hebben met het boeddhisme. En ik heb het vaak zelf ook vaak meegemaakt. 

Oké, de Boeddha, en dan hebben we het over de laatste, Boeddha Siddhartha Gautama Shakyamuni zoals de beste man toen dus heette en die we kennen van de beelden. Hij was niet de eerste Boeddha (wat ‘de ontwaakte’ of ‘verlichte’ betekent) maar alweer nummer 4 volgens de overlevering. Er komen er volgens de voorspellingen in totaal 1000, dus hij is waarschijnlijk ook niet de laatste geweest. Shakyamuni heeft dus 45 jaar les gegeven (waar Jezus maar 3,5 jaar had) en het eerste deel ging eigenlijk alleen maar over het kalmeren van de geest. Dat is zitten en mediteren op vaak de ademstroom. Dat is de Theravada en noemen ze de oude school van het boeddhisme en die zie je voornamelijk in kloosters en bij boeddhistische monniken en nonnen. 

Toen de leerlingen van de Boeddha echter steeds verder kwamen in hun ontwikkeling, is hij meer leringen gaan geven die aansloten bij het dagelijks leven en mensen gaan uitnodigen het daar te gaan toepassen. Dat heet de Mahayana en de lessen en meditaties gaan daar vooral over wijsheid en compassie/medeleven. 

De laatste fase heeft de Boeddha zijn lessen op de meest magische manier overgedragen en dat is het tantrische boeddhisme oftewel Vajrayana. Tantra gaat veel verder dan het seksuele waar de meeste mensen het mee associeren. Het gaat echt over energiewerk. De Vajrayana is wat je terug vindt in het Tibetaanse boeddhisme, waarin je weer meerdere stromingen hebt. Het is de snelste en meest directe overdraging van de wijsheid en er wordt gewerkt met meditaties met wat meer exotisch ogende boeddhavormen, waarvan Chenrezig (ook bekend als Avalokitesvara of Loving Eyes) wellicht de bekendste is, en doorgaans met vier maar ook wel met 1000 armen afgebeeld wordt (wat zijn bereidheid tot helpen symboliseert). 

Deze boeddhavormen representeren middels veel symboliek, bepaalde verlichte eigenschappen. Zo gaat Chenrezig voornamelijk over compassie. De meditaties zijn doorgaans met mantra’s en licht- en energie uitwisselingen met de verlichter boeddhavormen. 

In het Tibetaans boeddhisme wordt er ook bij de overdracht van de leringen veel gewerkt met energie. Traditioneel gebeurde dat via een directe transmissie, één-op-één van leraar op leerling. Ook al gebeurt dat nu in grote groepen, de leringen in deze stroming kan je niet doen zonder de begeleiding van een leraar en de meditaties zijn niet openbaar toegankelijk of zomaar overal vindbaar. 

In die laatste vorm van boeddhisme ben ik die aantal jaren actief geweest. Geen van de drie stromingen, theravada, mahayana en vajrayana, is overigens beter dan de andere. Je kunt met allemaal de verlichting bereiken, maar het is meer welke het beste bij je past. Omdat er veel verschillende soorten mensen zijn, zijn er ook zoveel verschillende soorten boeddhisme want er zijn binnen deze grote drie stromingen weer talloze linies. Die in tegenstelling tot de stromingen binnen bijvoorbeeld het christendom, wel allemaal vriendjes met elkaar zijn en m elkaar zien als collega’s en niet als ‘de concurrenten die het allemaal niet goed begrepen hebben’. 

Tot zover de achtergronden. Hier is er dus veel Tibetaanse boeddhisme en dat voelt dus als thuiskomen voor me. Er zijn hier veel stupas maar ook gigantische prayerwheels die je rond kunt draaien en hoe je via de mantra rollen die erin zitten en in beweging komen, alle de positieve vibes in veelvoud de wereld in kan sturen. 

Bovenaan is er een belletje dat bij elke ronde even gerinkeld wordt en volgens de traditie betekent dit dat je de boeddhavormen als een soort van goden laat weten dat je hier bent en ze je horen. 

Er zijn hier ook veel traditioneel Tibetaanse kloosters, die allen rijk versierde gompa’s (meditatiezalen) hebben waar zich metershoge en vaak prachtige boeddhabeelden bevinden. 

Daarnaast heb je hier zoals ik al scheef, veel echt oude en traditionele boeddhistische ‘powerplaces’ die vaak al 2000 jaar oud zijn. Plekken waar al heel erg lang en heel veel gemediteerd is en vele ceremonies met sterke energien geweest zijn van de hoogste grootmeesters. Zelfs Boeddha himself is hier in de Kathmandu valley geweest volgens de overlevering. 

En dat alles is voelbaar. De meeste weten wel dat ik redelijk veel met energiewerk doe, maar je hoeft niet heel fijngevoelig te zijn om die vibe op te pikken. Zeker bij de grote stupas hier. De meeste mensen kijken (vaak door hun camera) helaas alleen even en gaan dan weer verder. Maar als je echt even stil staat en voelt, ervaar je de bijzondere vibe. Maar dan moet je dus wel even stoppen met het lezen van de reisgids, voorbij kijken aan de lokale verkoper van toeristen souvenirs en even niet scrollen om te kijken of de foto wel gelukt is. En met onze andere sensoren inchecken, waar we zo zelden nog bewust op intappen.

Het is te vergelijken met wat je kunt voelen in bijvoorbeeld kathedralen zoals de Sint Pieter, bij de Tai Mahal of op andere plekken waar veel gebeden of gemediteerd is of mensen zich gericht hebben tot een groter iets dan henzelf. Wat je ook kunt ervaren in de natuur. Als je er op gaat letten, dan voel je de kracht ervan vaak. Maar nogmaals, daarvoor moet je er dus wel even bij stilstaan.

En wellicht komt het bij mij nog wat meer binnen vanwege m’n verleden in en connectie met het boeddhisme. Ik vind het in ieder geval heerlijk op deze plekken. Ik heb hier m’n gau en ook m’n oude mala weer even om, de enige die ik nog had en hier heb laten repareren omdat het koordje kapot was (in Nederland heb je daar geen winkels voor haha). 

Als ik mantra’s reciterend en met mala in de hand rond een stupa liep, en de locals zagen dat ik lijk te weten wat ik doe en dat in lijn is met de gebruiken, openden zich vaak gesprekken en mogelijkheden, die een toerist niet zo snel heeft. Net zoals het voorbeeld dat ik al gaf dat je bij verkopers naar een kamer achter de winkel en een kamer daarachter terecht komt als ze doorhebben dat je weet waarover je het hebt. Net zoals een paar dagen geleden bij deze mandala en thanka verkoper. 

De winkel: 

De kamer op de eerste verdieping waar hij me mee naartoe nam 

En de kamer met de echt topkwaliteit werken: 

Dat leverde mooie gesprekken op en zorgt voor bijzondere situaties en ontmoetingen met bijzondere mensen. Zoals bij een afgelegen huisje waarvan ik wist dat er ooit een grootmeester vaak verbleef. Toen ik binnenstapte kwam ik temidden van een met groepje boeddhistische nonnen terecht, die leringen aan het reciteren waren. 

Na wellicht een blik op m’n gau en mala, kreeg ik meteen een meditatie matje aangeboden en in de heerlijke vibe en tonen heb ik al mediterend even mee mogen liften. 

Ook kom je soms mensen tegen die dezelfde leraren als ik kennen of zelfs gehad hebben. Een oude Nepalees met Tibetaanse ouders sprak me aan bij een stupa en na een leuk gesprek, nam hij me mee naar een geweldig groot nieuwgebouwd klooster dat wat achteraf lag. 

Binnen waren ze de gompa nog aan het schilderen en die was eigenlijk dicht, maar met hem konden we even naar binnen en zien hoe de muurschildering vervaardigd werden. 

Roel helemaal happy zoals je begrijpt. 

Maar het wordt nog mooier, want door mijn jaren van activiteit en de contacten in deze wereld, kan en ga ik een deurtje verder dan de andere toeristen en zelfs de meeste locals. 

Zo heb ik voorheen, net als m’n voormalige boeddhistische leraar, veel gemediteerd op het dak van een tempel direct aan de Swayambhu stupa, een van de heiligste boeddhistische plekken van de vallei. En plek die recht boven de kamer waar een absolute grootmeester vaak verbleef. Om hier te komen moest je voorbij een paar gesloten hekken, maar waarvan ik steeds de sleutel kreeg van de caretaker toen ik een paar namen wist te noemen.

Helaas is dat gebouw door de aardbeving van 2015 nog steeds vrijwel leeg. Het staat wel nog maar moet nog opgeknapt worden. 

De beneden ruimte is wel toegankelijk voor publiek, maar naast een groot boeddhabeeld is het een soort van fabriekshal, en dat is in sterk contrast met de rijk versierde kloosters van het Tibetaans boeddhisme op alle andere plekken. 

Het dak is dus niet meer toegankelijk, maar er zijn nog een paar van die powerplekken. Vlakbij deze stupa, is de voor mij meest krachtige plek waar ik ooit gemediteerd heb, en die ik al eerder kort noemde. Het is een klooster waar geen toerist komt en een andere absolute grootmeester huisde en les gaf: Lopon Tshechu Rinpoche. 

Deze absolute grootmeester uit Bhutan is er een van de laatste generatie hoge lama’s die zijn training gehad heeft in Tibet en daar nog veel in grotten gemediteerd heeft. 

Hij was de wellicht belangrijkste student van een van de absolute grootmeesters in die tijd, de 16e Karmapa. Die wat betreft status en kaliber spiritueel leraar vergelijkbaar was met de Dalai Lama. Lopon Tshechu Rinpoche was ook de directe leraar, van mijn lama in mijn boeddhistische tijd. 

Kathmandu was na de vlucht uit Tibet, Lopon Tshechu’s basis en hij was er een van de sleutelfiguren van het voortbestaan van het Tibetaanse boeddhisme ook buiten Tibet. Ook is hij veel in Europa geweest om les te geven en heeft hij de bouw van de grootste stupa in het westen gedaan, die in zuid Spanje staat en 33 meter hoog is. 

En hij heeft dus het klooster hier laten bouwen een aantal jaren voordat hij in 2003 overleed op 85 jarige leeftijd. 

Ondanks dat ik hem nooit ontmoet hebt, is de connectie die ik ervaar op een of andere manier een heel sterk met deze leraar. In ieder geval met deze plek, waar er naast de grote gompa beneden, een van de mooiste die ik hier heb gezien, 

is er op de eerste verdieping nog een kleinere gompa. Hier is het een feest der herkenning voor me met allemaal beelden en muurschildering van sleutelpersonen of boeddhavormen, specifiek van de linie waarin ik actief ben geweest. En ook met beelden en verwijzingen naar Bhutanese grootmeesters, het voor mij gaafste land waar ik ooit geweest ben en dus ook dingen van terug zie. Midden in de gompa staat er een grote gouden stupa, daar geplaatst na zijn overlijden en waar zijn fysieke overblijfselen en relikwieën in bijgezet zijn. 

Naast de veel herkenning, is het vooral een enorm sterke vibe die diep in me doordringt op deze plek. Het enorme energieveld hier greep me vanaf de eerste keer det ik hier ruim tien jaar geleden binnenkwam, en dat doet het nog steeds, elke keer weer. Voor mij is dit een van de absolute hoogtepunten van deze regio. Slechts twee straten van het toeristische gedruis en drukke verkeer rond Swayambhu, is er hier een plek waar alle rust heerst. En een waar vrijwel niemand komt want naast dat deze monastery niet op de toeristische route ligt, komt ook vrijwel niemand van de monniken hier in deze bovenste gompa. 

De monniken doen altijd graag de deur voor je open als je erom vraagt, maar na een paar dagen hebben ze met laten zien waar de sleutel is en kan ik gerust m’n gang gaan. 

Ook al is het op 20 minuten met de taxi van m’n huis, was ik hier elke dag minimaal een uur te vinden. Van de drukke straat met veel verkeer waar de taxi me dropt, neem ik een klein kronkelend zijstraatje met een trappetje omhoog de berg op. 

Na een minuutje of tien kom je uit bij de achteringang van het klooster

waar ik via een klein poortje en een trappetje naar de ingang loop (en als deze gesloten is, ik achteringang twee pak 🙂 ). De meeste dagen kom en ga ik zonder echt iemand gezien te hebben en als ik ze tegen kom, begroeten de monniken me vriendelijk want ze kennen me inmiddels wel. 

Als de avond valt ga ik weer richting huis, helemaal chill en relaxed. 

Ik heb op deze plek een meditatie opgenomen voor mijn podcast. Deze aflevering over meditatie en de plek waar je dat doet, zal waarschijnlijk 1 juni verschijnen en ik ben benieuwd of de vibe daarin voelbaar is. Dus ben je benieuwd, hou m’n podcast in de gaten. 

Gisteren ben ik nog op een andere plek geweest waar de fysieke overblijfselen na zijn overlijden in 2014 zijn bijgezet. Ook deze was niet gemakkelijk te vinden en daar moet je echt van af weten, maar ook hier is er achter een paar gesloten deuren, een grote gouden stupa en een enorm krachtenveld dat je meteen grijpt. Heel bijzonder. 

Ook bezoek ik hier vaker pujas, waarbij groepen monniken mantra’s reciteren, begeleid door diepe drums, Himalaya hoorns, bekkens en bellen, wat een heel typisch Tibetaanse sfeer geeft. Even een uurtje soundhealing voor me. Geen idee waar ik voorgaande levens gewoond heb, maar deze geluiden voelen zo als thuiskomen, dat het me zou verbazen als het niet ergens in of in de buurt van Tibet is geweest. 

Wil je het horen, in dit filmpje komen ze allemaal voorbij en wordt ook de setting helderder. https://youtu.be/clsZoQEvZsU . 

Op deze power plekken en in het krachtenveld van de lama’s is het waar je het boeddhisme hier nog kan vinden. De oorsprong van het boeddhisme ligt dan wellicht hier, maar de kracht ligt meer in het westen. Het boeddhisme floreert sinds het ontstaan altijd daar waar de maatschappij het meest ontwikkeld is. Toentertijd was dat hier in centraal Azië, maar dat is tegenwoordig niet meer het geval. Je ziet ook dat het boeddhisme hier anders is geworden, veel starder en meer volgens strakke rituelen in kloosters waarbij het ritueel belangrijker lijkt dan de reden waarvoor dit ontstaat is. Het is vaak stijf en zelfs dogmatisch geworden, en de energie en de frisheid van de teachings lijkt er niet meer te zijn op de meeste plekken. 

Het ‘echte boeddhisme’ is alweer redelijk wat jaren te vinden in voornamelijk Europa. Iets wat veel mensen wellicht verbaasd, maar ook de Tibetaanse leraren beamen en waarom ze ook vaak bij ons zijn om les te komen geven. Heel lang geleden, was dit overigens al voorspeld door Milarepa, een legendarische boeddhistische meester die leefde in Tibet. Hij zei rond het jaar 1000 dat ‘het boeddhisme naar het westen zou keren, wanneer de ijzeren vogels zouden vliegen’. Een voorspelling die toentertijd weinig logisch was maar evengoed gewoon overgenomen en vertaald is, en pas heel veel later helder geworden is hoe bijzonder deze uitspraak was…

Hier leeft de boeddhistische essentie dus voornamelijk nog op de powerplekken, maar ook via de oude lama’s die nog leven en hier gevestigd zijn. Een van m’n favoriete Rinpoches uit m’n boeddhistische tijd, Sherab Gyaltsen Rinpoche, is een hele hoge en zeer gerespecteerde lama hier en in het westen. 

Net als Lopon Tshechu heeft hij hier in de Kathmandu regio zijn klooster en huis en behoort hij tot de laatste in Tibet opgeleide groep lama’s die in de leer zijn geweest bij de grootmeesters daar, voordat ze uit Tibet moesten vluchten. 

De verblijfsplekken en kloosters van deze Rinpoches zijn vrijwel ook niet te vinden via Google, maar altijd via via. Met m’n oude contacten heb ik zijn nieuwe klooster achterhaald. Er was een Google referentie maar geen website, maar wel een telefoonnummer. 

Ik wilde daar graag langs gaan voor een paar dagen, in de hoop hem te kunnen ontmoeten voor een audiëntie. Het duurde even voordat ik een Engels sprekend iemand aan de lijn had en net toen ik dacht dat het echt heel basic en oorspronkelijk zou blijven, vroeg hij me of ik hem even wilde appen voor meer info en hij dan bij me terug kon komen. Rinpoche was even niet in het klooster deze weken en via de app stuurde hij me weer door naar iemand anders en die weer naar de Facebook pagina (inderdaad…) van de directe assistente van de Rinpoche. 

En ze reageerden allemaal snel dus ze zaten niet echt in lange meditatie sessies. Wat ze trouwens sowieso niet echt doen hier. Wat de meeste mensen niet weten, is dat maar ongeveer 5% van de boeddhistische monniken in Azië daadwerkelijk regelmatig mediteert. 

Vandaar ook wellicht deze quote op de koelkast bij Rinpoche thuis

De meesten zijn meer bezig met het studeren van de leringen en werken in het klooster en het reciteren van teksten, dan met meditatie. Laat staan de niet monniken. Wellicht kan ik m’n boek nog slijten hier. 

Maar goed, het contact met de directe staf van Rinpoche lukte en hij bleek uiteindelijk hier vlakbij te zijn en op een twintig minuten loopafstand van de gompa waar ik dagelijks was. Dus ik de assistente via de app gevraagd of hij  wellicht ergens tijd had. En dat bleek te kunnen, dus ik mocht langskomen. 

Even ter vergelijking, het is een beetje alsof een Ajax fan uit het buitenland de Arena belt om te vragen of hij langs mag komen en een van de beste spelers van het eerste elftal even kan zien. Voor COVID reisde Rinpoche continue door Europa en Azië om teachings te geven, stupas te initiëren en andere ceremonies te geven. Events waar doorgaans duizenden mensen op af kwamen.

Hij kan hier niet rustig over straat en zelf bij zijn ochtend wandeling rond de grote stupa om 5 uur ‘s ochtends, zijn er veel mensen op de been die naar hem toe komen voor een zegening. 

En ook niet heel veel mensen van wie kettingen en sleutelhangers met hun afbeeldingen in de winkel liggen, zoals deze die ik later cadeau kreeg van een van zijn assistenten. 

Rinpoche heeft ook de zeldzame eretitel Maniwa, die je pas verkrijgt als je een miljard keer de compassie mantra Om Mani Peme Hung hebt gereciteerd, en hij is een van de belangrijkste leraren onder de Karmapa, het hoofd van de linie. De reïncarnatie van de eerder genoemde 16e Karmapa en ook deze heeft wereldwijd een status en aanzien vergelijkbaar met die van de Dalai Lama. 

Toen Rinpoche COVID had, werd hij elke dag door de Karmapa gebeld om te kijken hoe het ging. Je kan Rinpoche dus zien als een van de hoogste bisschoppen of kardinalen onder de paus, die je ook niet zomaar even belt om langs te komen. Nu zegt Rinpoche niet heel snel nee en probeert hij altijd te helpen maar hij kan niet alle verzoeken honoreren, bijzonder dus dat ik gewoon even op de thee mocht komen.

Netjes iets voor 9 uur (al zijn ze hier niet zo van de precieze tijd) de volgende ochtend meldde ik me zoals verzocht bij een specifieke tempel, waar ik verdere instructies moest vragen naar het huis waar Rinpoche verbleef. Die man sprak natuurlijk geen woord Engels, maar gelukkig had ik Prassidha meegenomen, de zoon van de familie waar ik in huis woon. Maar daarover zo meer. Zijn Nepalees was heel handig omdat de caretaker van de tempel geen Engels spreekt, en hij wandelde met ons in tien minuten naar een groot huis. 

Nadat nog even gecheckt werd of we daadwerkelijk een afspraak hadden, mochten we naar binnen waar we voorzien werden van een kop thee en koekjes 

en na een kwartiertje (hij had al audiënties vanaf een uurtje of 7), waren wij aan de beurt. 

De laatste keer dat ik hem of een andere Rinpoche zag. was voor mij tien jaar geleden en toen in een groep van duizenden mensen en in een tijd dat ik nog niet zo met energiewerk bezig was en er nauwelijks bewustzijn van had. Ik was heel benieuwd hoe ik het nu zou ervaren en het was echt heel mooi en krachtig. Rinpoche glimlachte meteen en vroeg om bij hem te komen zitten. Na de formaliteiten (je biedt hem een katak, soort dunne witte sjaal, aan die hij over je nek doet) kregen we een zegening, blessing, van hem. Dat is een energie overdracht waarbij je even één wordt met zijn energie. Hier was ik dus met een vergroot energiebewustzijn heel benieuwd naar de hij kwam echt weer even binnen. Super krachtig en bijzonder en meteen zoals voorheen weer een super licht en high gevoel. Hoofd leeg, alles stromend en de wereld alleen maar happy. 

Dit is het stukje energietransmissie waarover ik het had en ze doen dit niet alleen om je even een shot happiness te geven, maar vooral om je laten ervaren waar de leringen en methodes je heen kunnen brengen. Zo’n ervaring ervan zegt, zoals je zal begrijpen, meer dan duizend woorden en boeken. Heel erg krachtig en bijzonder weer. 

En dat geldde niet alleen voor mij. Prassidha is een gevoelige jongen en vooral ook bezig met de dingen waar een twintig jarige mee bezig is. Hij is een cultuur-boeddhist, als in: geboren met boeddhistische ouders. Maar net zoals vrijwel elke boeddhist hier en christen in Nederland, er nooit echt mee bezig geweest en niet de leringen in duikend of mediterend. 

Al toen we aan het wachten waren in de ruimte ernaast kreeg hij al tranen in zijn ogen en kippenvel en wist hij niet goed wat er gebeurde zei hij. Bij binnenkomst bij Rinpoche zat hij alleen nog maar blissed out op een afstandje, zeker na de blessing. De uren erna was het alsof hij vloog vertelde hij. 

Niet iedereen zal precies die reactie hebben, maar het zegt wel wat over energieveld en wat er gebeurt. 

Na de blessing nam de Rinpoche rustig de tijd om even te kletsen via zijn vertalende assistente. Alles heel relaxed want ondanks hun status, zijn ze allemaal heel relaxed en bescheiden, naast dat ze eigenlijk allemaal altijd vrolijk lachen en houden van een grapje. En deze Rinpoche is naast extra goedlachs, ook nog eens super zachtaardig en vriendelijk en excuseert zich na elke hoest of snif. Hij haalde wat verhalen op over zijn tijd in Tibet en het westen waar ik (samen met duizenden anderen in de zaal) meerder keren bij zijn ceremonies ben geweest. Hij nam ruim de tijd en we hebben er uiteindelijk drie kwartier gezeten. 

Ik voelde me enorm dankbaar door hem ontvangen te worden, maar het verhaal wordt nog wat mooier. Rinpoche bleek namelijk last te hebben van zijn knie en enkel vertelde de assistente. Ook hier kreeg hij (zoals gebruikelijk in deze landen) medicatie voor, maar die hielpen niet echt. Nou ben ik natuurlijk fysio en vroeg of ik even mocht kijken, en drie keer raden wie vervolgens elke dag zijn persoonlijke fysio geworden is :-). Dat is dus de bijzondere patiënt van de behandelruimte van vorige blog. 

Elke dag trok ik naar zijn huis en ben minimaal een uur alleen met Rinpoche geweest. En in zijn powerfield dus. Iets waar veel van m’n boeddhistische collega’s van welleer een moord voor zouden willen doen (figuurlijk dan, want karma technisch is dat niet zo heel gunstig). Het is een beetje als een fan die mee het trainingsveld op mag bij Ajax. En dan ook nog mee mag doen want omdat hij geen Engels spreekt, lag hij vaak rustig mantra’s te reciteren of viel hij lekker in slaap. Voor mij was in alle rust in het powerfield te zijn gedurende de behandeling, als een lange meditatie; heel erg in het moment, nauwelijks gedachten in m’n hoofd en daarna voelde ik me iedere keer helemaal opgeladen en happy.

En dit is ook waaraan ik refereerde als de meest bijzondere donatie die ik heb mogen geven. Een Rinpoche helpen die zoveel mensen helpt en zulke mooie dingen doet in deze wereld, is volgens mij retegoed voor je karma haha, maar het was vooral super fijn en bijzonder om te mogen doen. En nooit gedacht dat ik nog eens zou kunnen zeggen dat ik een ver gerealiseerde en hoog geplaatste boeddhistische meester, toch wat verlichting heb mogen brengen 🙂

En er was genoeg om aan te werken, want de lama’s in het Oosten zijn geen toonbeelden van een blakende gezondheid. En worden daardoor vaak ook niet heel oud. Naast dat ze nauwelijks vrije tijds hebben en veel audiënties hebben waardoor ze nauwelijks bewegen, eten ze ook ongezond, want al het eten dat ze krijgen van de mensen die langskomen zijn alleen maar lekkernijen en zelden een broccoli-courgette soepje laten we maar zeggen. Ook is er weinig kennis over gezondheid hier in Azië. Naast de klachten in zijn enkel en knieën hebben we het ook gehad over zijn lage rug, hart- en ademhalingsproblemen en een gezonde leefstijl in het algemeen want ook hier waren de adviezen van de artsen weer puur gericht op medicijnen en symptomen bestrijden. 

Elke dag weer was de sfeer was heel relaxed in het huis en er werd altijd gelachen. Eergisteren kwam ik zijn kamer binnen en trof ik hem slapend op zijn zetel aan. Toen ik zijn naam noemde en hij wakker, kreeg ik als eerste een grote glimlach. Zoals altijd eigenlijk. Toen ik via wat gebaren vroeg of hij aan het mediteren was, zei hij ‘yes haha’ (naast ‘thank you’ en ‘don’t speak English’ het enige dat hij kent in het Engels) en moest hij nog harder lachen. 

Elke dag weer wilde hij weten hoe het met mij ging, wat ik wilde drinken, of de weg naar hem toe niet te ver voor me was en of hij wat voor me kon doen. Super bescheiden en dankbaar. 

Naast de dosis good vibes van zijn aanwezigheid, kreeg ik doorgaans ook altijd nog een ‘shot’ via een schepje met zogenaamde ‘blessing pills’. Ik ken ze vanwege m’n Tibetaans boeddhistische achtergrond, waar ze van oudsher gebruikt werden voor zegening en heling. Deze kleine korreltjes zijn zeldzaam en ook daar doen m’n Boeddha-buddies back home een spreekwoordelijke moord voor. Zodra je zo’n pilletje neemt, krijg je net als bij drugs eigenlijk, vrijwel meteen een up gevoel. En dan helemaal natuurlijk en zonder chemie, want het korreltje is neutraal en smaakloos.

De pills zijn gezegend door hoge lama’s zoals Rinpoche en vaak die aanwezig zijn geweest bij ceremonies waarbij veel mediterend monniken er heel veel goede vibes en dergelijke naar uitgesproken hebben. Die energie gaat erin zitten en door ze in te neemt, komt dat in je systeem. Je kunt dat proces vergelijken met de experimenten waarbij ze bij een plant of water of rijst, dagelijks negatieve woorden tegen zeggen en een andere plant positieve woorden. Na een tijdje bloeit de positief benaderde plant en verwelkt precies dezelfde plant die negativiteit te verduren heeft gekregen. Net zoals rijst langer goed blijft en watermoleculen mooier zijn. Waar het in de praktijk merkbaar en zichtbaar is, wordt het ook steeds meer wetenschappelijk onderzocht. Zo heeft dokter Emoto dat gedaan met watermoleculen en zie hier de resultaten:

Na afloop van de behandeling kreeg ik elke dag cadeaus mee zoals fruit en chocolade en bij het afscheid kreeg ik een Tibetaanse hoorn en een poster, allemaal geblest door hem, dus voorzien van positieve vibes. 

Het was dus altijd warm en heel fijn zo ontvangen te worden. De nonnen en monniken om me hem heen kenden me al snel en ik werd ook een beetje de huis-fysio en nam ik naast Rinpoche ook anderen onder handen. En waar iedereen die op audiëntie kwam bij Rinpoche een kopje thee en een koekje kreeg, werd mij gevraagd of ik wilde blijven voor ontbijt of avondeten. 

Het ging al snel beter met Rinpoche (maar natuurlijk niet helemaal klachtenvrij want dan hoefde ik niet meer te komen haha) en hij zag me elke dag graag langskomen. Waarbij ik wellicht degen ben geweest die het meeste gehaald heeft uit onze interacties. 

En waar ik dus eigenlijk graag een paar dagen in zijn klooster zou willen verblijven, heb ik dit mooie cadeau mogen ontvangen. Thank you life :-). En heb ik van waarschijnlijk een paar dagen slapen op iets wat nog meer lijkt op een houten plank, alles behalve restaurantwaardig eten, koude douches (prima voor koud afdouchen maar vanaf het begin hoeft niet voor me) en squattoiletten (zoals in het klooster waar ik dagelijks mediteer) en hopelijk een kopje thee met Rinpoche (wat ook nog rijmt haha),

een ware upgrade gekregen naar elke dag de blessing ontvangen van een powerfield. Geen idee waar ik dit allemaal aan verdiend heb, maar er gebeuren hier zoals je begrijpt heel veel mooie en bijzondere dingen voor me. 

Het boeddhisme hier heeft er ook aan bijgedragen dat ik meer rust en balans heb gekregen. Het mediteren op deze mooie plekken of gewoon in de taxi of wandelend met mijn mala in de hand mantra’s reciterend, zorgde dat alle drukte en bedrijvigheid en wat er allemaal te zien is, nog beter kan landen.

Rinpoche is inmiddels vertrokken naar zijn monastery de laatste dag heb ik doorgebracht met Prassidha om filmpjes en foto’s te maken voor m’n social media project met hem. 

Was leuk en heeft toffe resultaten opgeleverd. Mocht je het nog niet doen, zorgt dat je het niet mist door me op Instagram (onder Meditatie Amsterdam) en LinkedIn (onder Roel Wilbers) toe te voegen. 

Daarna nog even de laatste shops afstruinen bij een enorm druk Bouddhanath zo op Boeddha’s verjaardag. 

Let ook weer even op hoe groot deze stupa is als je kijkt naar de man die er rechts naast staat. 

En het shoppen had als gevolg stress omdat ik iets te fanatiek ben geweest in de ‘snoepwinkels’ en het allemaal niet paste in m’n tas. Maar na anderhalf uur en drie pogingen, was het dan toch gelukt. 

Nu lekker naar huis en m’n lieve Jess weer knuffelen. Voldaan en happy. Super leuk dat jullie allemaal meegereisd hebben met me en ik hoop dat ik de happy vibes wat heb mogen overbrengen. Vanaf Qatar AirPort inmiddels, wachtend op mn laatste vlucht. Waar de boeddhistische monnikenoutfits plaats gemaakt hebben voor de islamistische gewaden, maar mensen nog steeds graag haard in hun telefoon schreeuwen, liefst op speaker zoals hier nu tegenover me. Ik zoek even een rustiger plekje op en wens ik jullie een prachtige dag en hopelijk tot snel!

En tot slot, dit zag ik toen ik bijna thuis was. De ohmmmm is meegereisd dus 🙂