Nepal 2023 – verslag 4

4. Hoe te helpen in dit soort landen en mijn fundraiser

Hee allen,

Weer even een hier uit Nepal voor een groeiende groep mensen back home. Fijn te horen dat er ondanks de lengte van m’n epistels er goed doorheen te komen is en er fanatiek meegelezen wordt 🙂

Ik zit inmiddels lekker in het Nepalese leven en waar het vanaf dag 1 weer vertrouwd voelde, voel ik me als een local als ik hier rondloop. Zal vast niet zijn zoals de locals me zien haha, maar ik voel me thuis. Ik krijg namelijk nog lang niet het lokale tarief voor de dingen die ik koop, al weet ik inmiddels wel wat normaal is en ding vrolijk mee af en geef dan evengoed wat meer. 

Voor de mensen die nog niet in deze landen geweest zijn, buiten in de supermarkten, die er maar weinig zijn, staan nergens prijskaartjes of – aanduidingen bij de producten in winkels en laat staan straatkraampjes en marktjes. Als je iets wilt kopen dan is het informeren naar de prijs en kan het natuurlijk alle kanten op. Zeker voor toeristen. Als je de prijs vraagt dan betekent dit de start is voor de onderhandeling en weet je in het begin nooit waar je uit gaat gaat komen. 

Ik vond dat afdingen in het begin toen ik ging reizen altijd vreselijk en zeker als je erachter kwam flink afgezet te zijn, nam ik het allemaal heel persoonlijk. Dat zorgde ervoor dat ik niet heel vriendelijk de onderhandelingen inging en het weglopen als de prijs te hoog is (waarna je hoopt dat ze je terugroepen en akkoord gaan met de door jou geboden prijs), nam ik iets te letterlijk en fanatiek. Waardoor ik vaker voor minder dan 50 cent iets wat ik graag wilde ergens anders opnieuw moest gaan proberen te kopen. Door de jaren heen ben ik het meer als een spel gaan zien en hoe meer je blijft lachen, hoe leuker het traject is. Zeker in landen als Azië waar boosheid eigenlijk een no go is zoals ik al schreef. Nu ding ik met een grapje en glimlach zo ver als het kan af, en geef dan altijd nog een beetje meer. Het is vaak maar 70 cent en voor hen is dat super veel dus waarom niet. 

Na een aantal dagen krijg je wel door hoeveel iets ongeveer kost (en anders is het even op meerdere plekken proberen en kijken waar ze beginnen) en gaat het spel allemaal wat sneller. De lokale prijs blijft echter onhaalbaar met mijn uiterlijk en ik word ook nog wel eens op de korrel genomen. Zo wilde een fruitverkoper me gisteren 70 cent per banaan laten betalen (wat je in Nederland nog niet voor een biologische banaan betaald geloof ik en waar hier de echte prijs 10 cent is) en daar ben ik de enige keer echt maar weggelopen. 

Zoals gezegd woon ik hier bij de locals in huis en het is grappig van van hen te horen wat zij betalen voor dingen. Samen met de zoon van de familie, heb ik een klein experiment gedaan bij het kopen van een souvenir. Ik had er al een van, maar wilde er graag nog een extra mee naar huis nemen als cadeau (voor een van jullie trouwens haha). Ik wist wat ik zelf betaald had na onderhandelen en vroeg aan hem hetzelfde te gaan kopen en eens te kijken waar hij op uitkwam terwijl ik op een afstand bleef. 

Het startbedrag wat aan mij gevraagd werd was 1800 roepie (€12,50) en ik kocht het uiteindelijk voor 1000 (7 euro). 

Zijn startbedrag was 750 roepie en hij heeft hem gekocht voor 600 (iets meer dan 4 euro). Waar als hij een beetje gepusht had, hij de 500 ook wel gehaald had dacht hij. Er blijft dus nog een behoorlijk gat haha. Of ik moet nog wat oefenen met onderhandelen.

Ook de taxi is veel goedkoper voor locals. De altijd uit staande meters (als ze er al zijn) waar bij ons het tarief op te zien is in een taxi,schijnen wel te kunnen werken, maar worden dus niet gebruikt. Altijd vooraf even onderhandelen dus over de prijs, aangezien achteraf het altijd wat lastiger is natuurlijk en je niet meer naar de volgende of zomaar weg kan lopen. Ook hier betaalt een local doorgaans iets meer dan de helft van waar ik op uitkom blijkt. 

En al nemen locals ook vaak dagelijks de taxi hier, zijn ze op bepaalde plekken wel erg op de toerist gericht. Zo hoopt deze chauffeur wat (vooral Portugese?) voetbalfans te trekken denk ik, maar moet hij precieze spelling van de naam nog even een keer opzoeken. 

En nogmaals is wat meer betalen allemaal geen probleem natuurlijk want je helpt de locals ermee en die hebben het harder nodig dan ik. Het gaat vaak ook maar om maximaal een paar euro. Ter indicatie; een kwartier met de taxi kost 4 euro en vandaag heb ik 10 euro betaald voor een chauffeur die me 4 uur lang (met tussenpozen van een uur) rondgereden heeft, 5 bananen dus 50 cent, een uitgebreide lunch of een avondmaaltijd inclusief thee in een goed restaurant zo’n 6 euro en we hebben er eergisteren met het gezin hier in een ander goed restaurant goed gegeten voor 32 euro met z’n vijven. Het grootste biljet is hier 1000 roepies, wat 7 euro is.

Een beetje helpen kan geen kwaad, al is het altijd even opletten hoe. Gisteren stond ik te wachten op iemand en dan ben je een perfect doelwit voor mensen die wat van je willen. Er kwam een overduidelijk wat onder invloed zijnde man naar me toe voor wat geld omdat hij honger had. Net zoals in Nederland geef ik dat soort mensen  nooit geld, maar in tegenstelling tot vroeger wil ik zo iemand (mits nog enigszins aanspreekbaar), ook niet negeren of zomaar wegsturen. Het is ook een mens en degene heeft het niet gemakkelijk. Ik knik vriendelijk en geef hem het respect van een medemens en bood hem aan wat fruit voor hem te kopen aan de overkant. Dat was overduidelijk met wat hij zocht maar na de keuze niets of een banaan, koos hij toch maar voor dat laatste. Even wat gezonds in het systeem en hopelijk helpt het hem. 

De bewaker die even verderop stond en het geheel aanschouwd had, kwam naar me toe om me te complimenteren en zei dat ik een goed mens was en dat hij met geld zeker drank had gekocht. Karma gaf me meteen een beloning dus, al was dat natuurlijk niet de insteek. En is ook niet waarom ik dit en de rest zometeen met je deel, maar dit soort dingen had ik graag geweten toen ik net begon met reizen in dit soort landen. Je wordt vaak zo veel aangesproken op straat door mensen die wat van je willen, dat je na de zoveelste ook niet meer vriendelijk of überhaupt reageert op een gegeven moment. Terwijl het ook maar mensen zijn. 

Ik heb me ooit wel eens gerealiseerd dat dit een beetje is hoe een mooie vrouw zich in de kroeg moet voelen, en snapte toen ook beter waarom die vaak gesloten en arrogant gaan reageren na de zoveelste die ze benaderd omdat ze iets van haar willen en ze daar niet op zit te wachten. Continue aangesproken worden in een kroeg vanwege je uiterlijke schoonheid is een ver van m’n bed show haha, maar het in dit soort landen soms gezien worden als een wandelende creditcard, geeft wat perspectief en inlevingsvermogen :-).

Een goede tip daarvoor die ik ooit ergens gehoord heb en me heel vaak geholpen heeft, wil ik jullie niet onthouden. Als je op straat loopt en verkopers willen wat van je, dan is het eerste wat je hoort vaak ‘hey my friend, where are you from?’. Als je zegt Nederland dan weet vrijwel ieder van hen wel iets over je land en zit je in een gesprek waar je niet wil zitten en niet meer uitkomt. Als je een land noemt dat ze niet kennen en ze even moeten nadenken, heb je net genoeg tijd verder te gaan en dat heeft me letterlijk uren tijd en veel gehassel iemand kwijt te raken gescheeld denk ik. Iceland deed het altijd heel goed, tot er een vulkaan uitbarstte. Toen heb ik er maar Lithuania van gemaakt…

Ondanks dat ik me hier prima thuis voel, is er geen reden tot bezorgdheid (of hoop haha), dat ik niet op het vliegtuig terug ga stappen vrijdag. Het is toch echt te basic om structureel te wonen nog voor me. Al gaat het land vooruit merk ik in vergelijking met tien jaar terug en is er bijvoorbeeld nu de hele dag stroom (waar dat tot een jaar of 5 geleden maar 16 uur per dag was, en niet altijd overdag) en zijn de dingen iets beter geregeld. Nederland blijft toch mn thuis en je went toch aan een bepaalde standaard van leven en hygiëne. 

Vandaag neem ik je graag even verder mee over hoe echt te helpen in dit soort landen en ook het doen van vrijwilligerswerk en of opzetten van een fundraiser. Een van de dingen die ik hier kwam doen is namelijk het geld van m’n fundraiser naar de lokale goede doelen brengen. 

Voor degene die het niet weten, ik heb de laatste twee maanden een fundraiser georganiseerd en geld opgehaald voor lokale projecten hier door onder meer een breathwork workshop te organiseren en alle opbrengsten daarvan en van m’n wekelijkse adem- en meditatielessen hier heen te laten gaan. En omdat ik via m’n lokale contacten directe toegang heb tot de projecten, blijft er niets aan de strijkstok hangen van organisaties. Die overheadkosten hebben natuurlijk en waar er weet ik uit ervaring, tussen de prachtige non profit organisaties, ook wat commerciële partijen zitten (die vaak moeilijk te onderscheiden zijn en het marketing technisch top voor elkaar hebben), of er redelijk wat blijft hangen lokale tussenpersonen die eraan gewend zijn dat jezelf via politiek verrijken de norm is. Dankzij vele van jullie en zeker ook die deze verslagen lezen, heb ik 1750 euro opgehaald de laatste 8 weken. Echt super! 

Het eerste goede doel was Patan CBR (Community Based Rehabilitation), een instelling opgezet door een Europese Rotary Club die zorg biedt voor kinderen met lichamelijke en psychische beperkingen. 

Een project waar ik ook twee keer als vrijwilliger in het fysiodeel gewerkt heb in het verleden en wat ik dus goed ken. 

Zoals ik al schreef, kunnen we sociaal op bepaalde vlakken veel leren van hoe het er hier en in andere minder rijke landen aan toe gaat. Aan de andere kant is er ook voldoende van onze maatschappij weer leerzaam voor de samenleving hier, zeker als er stugge tradities en gebruiken zijn. Waar dat bij ons de laatste decennia sterk afgenomen is, met ook niet altijd met de meest optimale vervanging door materieel genot en beeldschermen, zie je hier nog sterk wat een maatschappij en cultuur die gericht is op door mensen geïnterpreteerde religieuze concepten doet. En waar rituelen, gebruiken en opvattingen die wat voorbij gaan aan de essentie van een religie maar door meer machtsgerichte instituten geïnitieerd zijn. Zoals bij ons de kerk in het verleden soms vanwege macht en invloed de spelregels wat herschreven heeft door de jaren heen, zoals tijdens de Concilies van Nicea bijvoorbeeld. 

De Nepalezen zijn zoals gezegd doorgaans socialer en behulpzamer dan wij, maar daar zitten wel vaak nog sterke concepten op, iets wat je dus vaker ziet in landen met geloofsreligies zoals hier het hindoeïsme. Naast dat de kasten invloed hebben op je status als mens, zijn ook gehandicapte kinderen hier vaak nog steeds niet echt geaccepteerd. Het krijgen van ‘een kind waar iets mis mee is’, wordt vaak nog gezien als slecht karma en deze kinderen worden daarom vaak buiten de maatschappij gehouden door de ouders en familie. 

Deze projecten doorbreken de taboes en geven de mensen een andere kijk en concrete handvatten. Daardoor krijgen sommige van deze kinderen wel een betere start van het leven en kansen tot zelfredzaamheid en scholing, waar ze anders een leven lang vrijwel uitsluitend in een huis door moeten brengen. De verhalen die ik gehoord heb zijn schrijnend. Zoals dat gehandicapte kinderen elke dag weer grote delen of de gehele dag in een badkuip doorbrachten omdat ze steeds moeten verschonen omdat ze niet zindelijk zijn, te veel werk was (ook vanwege dat wasmachines, net als warme douches, in een gemiddeld huishouden nog niet aanwezig zijn). Wat wreed lijkt maar waar ouders ook alleen maar de culturele opvattingen volgen en geen idee hebben hoe met zo’n kind om te gaan. Het is namelijk niet iets waarover je praat of waarvoor er hier echt overheidsinstanties zijn. En ook internet is lang niet voor iedereen beschikbaar of te gebruiken. 

Zoals ik ook al schreef is ons sociaal stelsel vaak zo vanzelfsprekend voor ons, dat we vaak vergeten hoe bijzonder het is. Als ik vaker hoor waar mensen over klagen in ons land en hoe er gebruik gemaakt wordt van ons sociale systeem door mensen, en dat in contrast met dit soort landen waarvan ik er op m’n reizen veel heb bezocht, denk ik dat we vaak missen hoe goed we het hebben. Ik spreek wel eens mensen die ergens op vakantie zijn geweest en zeggen dat het daar in Spanje of Portugal ‘zoveel beter is als hier’. En dan denk ik, echt? Hoe ver kijk je dan? En heeft een gesprek aan gaan vaak niet zoveel zin, maar het zou wellicht goed zijn hier eens een weekje te wonen en leven als een local. Of in Spanje of Portugal. En dat is ook de reden dat ondanks alle mooie landen die ik heb mogen bezoeken (voordat er nog zoiets al vliegschaamte bestond), dus altijd graag weer terugkeer naar Nederland, want we hebben het echt goed hier en heel veel is heel goed geregeld. 

Wij hebben ook de luxe parttime te kunnen werken. En wat wij een volledig werkweek noemen is hier parttime. In Nepal werken ze doorgaans 6 dagen per week en meer dan 8 uur per dag. Al

zijn ze wat betreft productiviteit in die uren, niet echt productiever dan wij in 32 uur. En dat ligt niet in de computers en dergelijke, maar meer in hoe effectief er gewerkt wordt. Iets dat ik ook gezien heb in andere landen en continenten. 

Toen m’n vriendinnetje in Colombia, die ook fysio was, mijn werkweek zag en zei ook wel graag 32 in plaats van 50 uur te willen werken, haalde ik alleen het verschil in lunchpauzes aan. Daarvoor gingen ze naar een lokaal restaurant en door het lage werktempo van de bediening en het meer uitgebreid eten, waren ze vaak pas twee uur later weer terug. En ook de gemaakte afspraken waren niet echt stipt of werden vaak niet nagekomen door patiënten in Colombia. Als ook in Peru waar ik gewerkt heb als fysio in een project en het vaak maar afwachten hoe laat en of ze überhaupt wel kwamen. Hier is het niet heel veel anders. Vandaar dat ik deze foto wel grappig vond.

Ook bij de besteding van geld voor goede doelen, heb ik vaak gezien dat heel bedenkelijk was wat ermee gebeurde en er geen echt lange termijnplan achter zat. Ook hier in Nepal. Daarom is heb ik heel bewust projecten uitgekozen waar dat goed geregeld is. Bij Patan CBR ken ik het en bij het andere project ken ik de mensen uit de organisatie. 

Ik had m’n fundraiser of komst niet aangekondigd bij Patan CBR en gewoon langs gewandeld (zoals dat hier niet ongebruikelijk is) en werd zoals ik al schreef hartelijk ontvangen door de directeur die me meteen herkende. Ook de rest van de staf was nauwelijks veranderd de laatste tien jaar en dat is een goed teken denk ik. Het fijne hier is dat er echt locals werken en de vrijwilligers de aanvulling vormen. Er zijn namelijk heel veel projecten waar het meer draait om de vrijwilliger dan om het project. Mijn ogen over vrijwilligerswerk zijn echt open gegaan daarover nadat ik dat voor de eerste keer gedaan heb toen. Het is echt een commerciële business waar de projecten zelf niet altijd beter van worden. 

Ten eerste is het de vraag hoeveel een vrijwilliger komt bijdragen. Met alle respect voor de vaak jonge meiden die een maand in een project met kinderen gaan werken in bijvoorbeeld Afrika, ze hebben meer begeleiding en inwerken nodig dan dat ze iets toevoegen. En nadat ze met leuke op instagram goed scorende foto’s weer naar huis gaan, kun je je afvragen of er onderaan de streep voor de locals ook iets nuttigs is geweest, terwijl ze wel een extra mond zijn geweest die gevoed moest worden in een land waar vaak al schaarste is. 

Het is zeker niet altijd en overal zo en er wordt natuurlijk op plekken zeker over nagedacht, maar ook is er vaak een commercieel belang waar ingespeeld wordt op de behoefte van mensen zich nuttig te voelen. En de lokale instellingen moeten vaak wel deze vrijwilligers opnemen omdat ze zo wat geld krijgen, wat vaak maar een heel klein deel is van wat de vrijwilliger betaald (want vrijwilligerswerk gaan doen ergens is big business en niet goedkoop). 

Toen ik ooit in het hospice ging werken als vrijwilliger en waar ik daarna een paar jaar lang wekelijks heb rondgelopen, werd vaak bij het begin vaak de vraag gesteld: ‘wat kom je halen?’ Een vraag die bij velen en ook mij de werkbezoeken deed fronsen, want je komt toch gratis werk leveren? Maar er is altijd een reden waarom je dat wilt gaan doen. Een persoonlijk gewin, een goed gevoel dat je er aan over wilt houden. 

Ik denk dat het een uitstekende vraag is voor iedereen die vrijwilligerswerk wil gaan doen. En ook een die ik me steeds weer stelde voordat ik weer naar een project ging. Wat is mijn persoonlijke gewin hier dat ik nastreef? En weegt dit op tegenover het gewin voor de mensen of de regio waar ik wil gaan helpen? En interfereert het daar niet mee? 

Zeker ook dat laatste is belangrijk. Wat als het fijne gevoel er niet is? Mensen niet zo dankbaar zijn als je zou willen? Je geen direct zichtbare bijdrage levert? Wil je dan nog steeds graag gaan? 

Ik denk dat in veel gevallen het voor de mensen die ze willen helpen, het veel meer impact zou hebben als de goed bedoelende en dit niet door hebbende vrijwilligers het geld dat ze hebben gespaard voor het vliegticket en eventueel de organisatie die het voor de regelt, direct te doneren aan het doel. Wil ik zo graag echt helpen, of komt dat in gedrang met m’n persoonlijke gewin?

Ik heb sinds ik me dit besefte, bewust alleen daar gewerkt waar ik echt direct een bijdrage kon leveren en heb dat doorgaans ook gedaan als fysio. Ook probeerde ik altijd iets voor de langere termijn en ook nadat ik weer weg was iets achter te laten. Zoals het geven van kennisoverdracht aan de lokale fysio collega’s. Ik heb ook projecten gezien waar goed bedoeld vrijwilligerswerk op termijn voor zelfs meer belasting zorgde voor de lokale bevolking. Zoals teams die oude Maya tempels in Guatemala kwamen opgraven en vrij maken. Prachtig, maar er werd geen rekening gehouden met dat die vanaf dat moment ook continu onderhouden moesten worden en dat daar nauwelijks geld voor was…

En heel belangrijk, ik heb altijd erop gelet dat ik niet de baan van een local innam. Er zijn projecten waar elke keer een nieuwe vrijwilliger komt waaraan verdiend kan worden, maar dat ervoor zorgt dat de lokale fysio een baan onthouden wordt. 

Het lijkt allemaal heel mooi en nobel dat vrijwilligerswerk en de intentie zal best oké zijn en er gebeuren ook heel mooie dingen zoals hier, maar het is goed het gehele spectrum te bekijken. 

Oké, Patan CBR dus. Het was tof de kinderen weer even te zien. Normaal zijn er 50, nu zijn er na Corona vooralsnog iets meer dan 30. De angst voor Corona leeft nog behoorlijk hier. Om het land binnen te komen heb je nog steeds een vaccinatiebewijs of negatieve PCR test nodig en je ziet nog steeds veel mondkapjes, zeker bij personeel in winkels en eetgelegenheden. Ook de vader hier in het huis waar ik verblijf, draagt ze nog bijna standaard en als hij de deur uit gaat. 

Het was voor de kids een paar jaar geleden dat ze een vrijwilliger zagen, en ik kwam alleen op bezoek, en ze vonden het prachtig dat ik voor ieder een schrift en pen meegenomen had. 

En ook nog een coole natuurlijk en keuze uit twee verschillende. 

Na uitbundig uitgezwaaid te zijn, nog even de formaliteiten en het overhandigen van het geld. 750 euro is in de lokale valuta een aardig pak zoals je ziet. 

Ik heb de 750 euro iets naar boven afgerond naar 111.111 roepies. Waar 108.000 wellicht nog meer passend was geweest (aangezien 108 een magisch getal is in het boeddhisme en daarom de kralenkettingen waarmee gemediteerd wordt er altijd 108 stuks hebben), vond ik 111.111 toch mooier. 

Na een kleine attentie te hebben gekregen als dank, 

liep ik met een fijn en warm voldaan gevoel weer naar huis. Yes, precies dat goede gevoel waar elke vrijwilliger het stiekem voor doet haha. Het was leuk er weer eventjes te zijn geweest na al die jaren en de puurheid en het enthousiasme van de kids te zien. 

Ik overwoog er eventueel nog wat dagen te gaan werken als er geen fysio was, maar aangezien er minder kids waren en er al drie jaar geen fysio was geweest vanwege de pandemie, en ze nog wat zenuwachtig waren over Corona en ik als niet gevaccineerd mogelijk wat onrust zou meebrengen, heb ik het daarbij gelaten. Het draagt weinig bij er maximaal een dagje of tien te zijn en er dan maanden weer geen fysio is. Het schept alleen maar hoop en verwachtingen bij de kids dus wellicht een volgende keer weer. 

Het tweede goede doel was de Chepang gemeenschap. Ook daar heb ik een directe ingang want de moeder des huizes waar ik verblijf, werkt voor een organisatie die dit soort arme gemeenschappen die in afgelegen gebieden helpt om duurzame oplossingen te vinden voor die mensen. Dat door ze te scholen in bijvoorbeeld landbouw om in eigen levensonderhoud te voorzien, ze te helpen met gewilde producten via handwerk te maken voor de nationale en internationale markt en ze te helpen deze te marketen en verkopen. Aangezien dit project het meer nodig heeft dan wat ik zag bij Patan CBR, ga ik hier de andere 1000 euro aan doneren.

Het plan was dat ik eigenlijk het project in de binnenlanden zou bezoeken, maar dat zou toch apart georganiseerd moeten worden en het laatste wat ik wil is de weldoener zijn die een niets toevoegende voorkeursbehandeling krijgt en ergens even foto’s komt maken en weer naar huis gaat. Aangezien ik Bidya goed ken en haar en het project volledig vertrouw, laat ik het geld daar op het kantoor achter en volgen de foto’s van het project zelf later vanzelf wel. En die ga ik voor iedereen die thuis gedoneerd heeft, natuurlijk delen tzt. 

Dat zal zijn op m’n webpagina erover, en meer over de fundraiser en de projecten vind je dan ook hier: https://meditatie.amsterdam/fundraiser-maanden-maart-april/. 

Mocht je nog graag iets willen doneren aan Patan CBR, dan kan dat via deze link: https://www.globalgiving.org/projects/rehabilitation-patan-cbr/

Iedereen die bijgedragen heeft, dank je wel! De projecten waren er erg blij mee en met dit soort bedragen kunnen ze heel veel doen hier. 

Naast dat ik dus de lokalen een beetje geholpen heb door het betalen van het toeristen tarief, heb ik persoonlijk ook nog een beetje bijgedragen door mensen hier en daar een beetje te helpen waar dat zich aandiende. Ik heb veel mensen gezien met echte problemen en waar geld het voornaamste issue was, en ze daar wat geholpen. Een paar tientjes voor mij kan hier echt een groot verschil maken. Waarbij het steeds weer opletten is wat het echt doet, want als iemand ineens ‘veel’ geld heeft dan kan dat verwarrend zijn en leiden tot onhandige keuzes met daarna spijt of het gevoel van gemis als ze gevoeld hebben wat mogelijk is. En natuurlijk de mensen eruit proberen te filteren die het willen gebruiken voor alcohol of nog slechtere zaken. 

Veel mensen wilde ook geld voor medicatie en dat vond ik vaak lastig om redenen die ik al beschreven heb. Geef ik ze geld voor tijdelijke verlichting of draag ik bij aan afleiding van de echte oorzaak en meer structurele gezondheidsschade? Ik hoef geen apostel te zijn die ze verteld hoe het volgens mij echt zit, maar wil zo iemand natuurlijk wel echt helpen. Lastig..

Al met al is fijn te kunnen helpen hier. 

En over mijn meest bijzondere donatie heb ik het nog niet gehad en vertel ik je volgende blog, want ik denk dat ik de zes pagina’s tekst alweer gevuld heb haha. 

Fijne dag daar!

Groetjes uit Nepal