Nepal 2023 – verslag 1 & 2

1. Namaste my friends

Hee allemaal,

Hier vanuit Nepal voelde ik inspiratie om m’n dag even te ordenen en herleven en jullie mee te nemen op m’n reis hier. Dus ik ben weer een bescheiden reisblog begonnen en hoop de vibe hier er een beetje mee over te brengen naar jullie. 

Het is heel fijn weer even terug te zijn in het land waar ik me zo thuis voel. Een land van een uiterlijk ogenschijnlijke chaos en waar niets lijkt te werken, maar uiteindelijk als een geheel alles wel werkt. Waar als je de mensen in de ogen kijkt een interne rust heerst en de chaos alleen om hen heen heerst. Het tegenovergestelde van wat ik doorgaans in ons land zie. Mensen die allemaal super vriendelijk, sociaal en behulpzaam zijn en ook op m’n eerste drie trips naar dit land, heb ik me eigenlijk nog nooit een moment arelaxed of onveilig gevoeld. 

Het verkeer is een mooie afspiegeling van de rust en vriendelijkheid. Zowel op de smalle als brede wegen, bestaan rijbanen hier niet. Wat bij ons anderhalf tot twee-en-een-halve rijbaan is, zijn er hier zo’n vijf die elkaar overlappen. Net zo min als dat er trottoirs zijn, ondanks dat veel mensen te voet onderweg zijn. Aanrijdingen of schelden of opgestoken vuisten of middelvingers zijn er echter ook niet. Iedereen mag er zijn en anticipeert op de ander, terwijl die zijn eigen pad kiest (en mag kiezen). 

De claxon is daarbij na het gaspedaal (en nog voor de rem) het belangrijkste onderdeel van de auto. Er zijn zelfs verkeersborden die het toeteren verbieden op plekken.

Maar die claxon is er alleen maar om de ander even te laten weten dat je er bent, niet om die te laten weten dat de ander er niet mag zijn. 

Oversteken doe je niet als het je beurt is, maar door je te laten zien. Een prachtige oefening je ruimte innemen. Je mag koffie en een krant meenemen als je ergens wilt wachten op dat er een gaatje ontstaat tussen de vele motoren en auto’s die hun weg proberen te vinden. Ook al hebben ze (voor de sier?) zebra laden en hier en daar een stoplicht (waar je net als in Amsterdam bij groen moet oversteken alsof het rood is). Heel veel ruimte tussen de verkeersdeelnemers (of mensen in het algemeen) is er niet, waar de stickers achterop auto’s soms met humor aan refereren. 

Maar dat maakt oversteken dus even een kleine uitdaging. Een jaartje of 12 geleden toen ik hier voor het eerst was, ben ik na een tijdje wachten op het maar niet komende gaatje in de stroom, de locals maar eens gaan observeren. De truc is dus om gewoon maar rustig te beginnen met lopen en als je geen onverwachte bewegingen maakt, alle auto’s en motoren (met soms hele gezinnen met twee en vaak hele jonge kinderen tussen pappa en mamma ingeklemd en met alleen vader die een helm draagt), rustig toeterend om je heen zoeven en je eigenlijk altijd even later veilig aan de overkant staat. Ik merk wel dat ik soms nog wat te snel loop, wat m’n tempo van leven in Amsterdam weerspiegelt denk ik, maar het werkt nog steeds prima. 

Ik vind het ook altijd fascinerend om te zien hoe het in een ander land anders werkt dan bij ons. Zo is de elektricien hier een ware kunstenaar of extreem hoog opgeleid. 

Of hij kiest er gewoon voor om maar steeds een nieuwe kabel te leggen bij een probleem, zonder de oude te vervangen (als die nog te traceren is). Pragmatiek en creativiteit voert in alle oplossingen in ieder geval de boventoon. En pragmatisch zijn ze met bijna alles. M’n taxi chauffeur: ‘belt no working sir. But with or without belt, we die anyway in carcrash’. 

Ook een mooie voorbeeld van pragmatisch wat je veel terug ziet in Azie:

Ik voel me hier in alle externe drukte maar bij de innerlijke rust van de mensen, altijd helemaal thuis. Ik hoef ook nooit echt te landen hier, ook al geeft m’n lichaam aan nog in het thuis tempo te zitten getuige m’n wandeltempo en moeite met inslapen hier. Maar als ik even rondloop door de stad, ben ik helemaal relaxed. En voel ik me als een kind in een snoepwinkel tussen al de winkeltjes met de vele klankschalen, mala’s, thanka’s en (vaak levensgrote) boeddhabeelden. Hier kan ik met gemak uren rondhangen. 

Waarbij je al wandelend ook op de weg moet blijven letten, want deze is niet altijd zo egaal als bij ons en plotselinge putten van een centimeter of twintig diep zijn overal. 

Het leuke van deze zaken is dat ze meerdere delen hebben. Wat betreft boeddhabeelden ben ik een redelijke kenner geworden en herken ik kwaliteit snel, maar in m’n quest voor wat klankschalen deze trip, ben ik ook op zoek naar de wat professionelere versies. Als ze merken dat je op zoek bent naar niet de ‘toeristen kwaliteit’, dan is er altijd een kamer achter de winkel. En daarachter is er weer een kamer of een verdieping waar ze hun echte producten hebben staan. 

De winkel:

De bovenverdieping:

De kamer achter de kamer op de bovenverdieping:

De toon verandert ook vaak en zo gauw ze merken dat je echt op zoek bent naar hun vakmanschap. Je wordt niet meer gezien zoals veel toeristen als een wandelende bankpas, maar ze nemen echt even alle de tijd voor je, vertellen je dolgraag hoe ze het maken en nemen je mee door het hele productieproces achter de winkel. Super interessant en je bouwt echt een band op met ze. Waar onderhandelen ook niet meer zo hoeft en je snel tot een eerlijke prijs komt. Mooi is ook de trots die ze hebben over hun echte werk, waar ze met zoveel toewijding aan hebben gewerkt. Zo ken ik bijvoorbeeld de broers Raju en Rasjesh, die de beste boeddhabeelden maken die ik gezien heb, van m’n eerdere bezoeken en die ik morgen weer even ga opzoeken. Deze mensen vertellen ook dat ze doorgaans (bewust) alleen maar werken aan hun producten als ze een positieve energie en goede vibe voelen in zichzelf. Waar het ook echt gaat over wat je erin stopt en niet alleen hoe het er uiteindelijk uit ziet. Ze hebben ook niet zozeer hun ‘roeping’ gevonden in hun werk, wat tot de huidige generatie eigenlijk gebruikelijk over ging van ouder op kind, maar echt hun roeping in hun werk tot uiting laten komen. Heel fijn de mensen zo te zien. En ze vinden het nadien ook prima als je zonder aankoop weer weg wandelt en voelen dat alleen als het past hun product met je mee gaat. 

Vaak word ik me op zo’n momenten weer bewust dat hier de vluchtigheid tussen mensen haast niet lijkt te bestaan en er heel andere sociale wetten lijken te gelden dan bij ons. Wat zoveel natuurlijker en daarom zo thuis voelt voor me. 

Zo ook bij mijn lokale familie waar ik altijd woon als ik hier ben. Waar ik nu voor de vierde keer verblijf en die me nog kennen als de dag van gisteren (terwijl ik de laatste keer hier alweer negen jaar geleden was). Waar oude verhalen worden opgehaald en het gezellig is zonder dat de gesprekken gaan over de zaken als het weer, je werk en de oppervlakkige beslommeringen. 

M’n ‘Nepalese vader en moeder’ hadden beide even vrij genomen van werk om me te ontvangen midden op de dag en ik kon meteen aanschuiven voor de huisgemaakte dal baath (wat ze elke dag twee keer eten en alleen de ingrediënten iets aanpassen). 

En nadien kon ik meteen zelf m’n bord weer afwassen, precies zoals altijd. Heerlijk. Het is ook een huis waar ik geen huissleutel hoef mee te nemen, want de voordeur is open en de sleutel ligt binnen op het bekende plekje. Allemaal heel fijn. 

Wel, that’s all voor nu. Ik ga nu weer even verder proberen te slapen. M’n jet lag en voornamelijk dat ik de onrust van thuis nog niet uit m’n lijf heb, wint het van m’n slaaptekort na een nacht nauwelijks slapen in een vliegtuig. Dus ik draai me weer even om hier in m’n bed, voorzichtig want m’n matras is volgens lokaal gebruik ongeveer net zo dik als m’n dekbed :-). 

En al zijn de standaarden voor hygiëne in Nepalese huizen niet zoals bij ons, de sfeer van het verblijven de locals maakt dat meer dan goed. 

Ik houd jullie op de hoogte van de komende dagen en wens jullie fijne dag daar.

2. Een kleine update

Hee allemaal,

Even een update na de mail van gisteren: yes ik heb hem gevonden!!!!

ik had ze nog nooit eerder gezien, maar er zijn hier echt elektriciens!

Bij deze het bewijs:

De werkstijl van de laatst leek erg nauwkeurig te zijn gezien wat er allemaal aan bedrading op straat lag…

En yes, dat ging verder tot om de hoek.

Update 2: zoals helmen alleen verplicht lijken voor bestuurders,

zijn gordels dat hier ook. Taxi chauffeurs lijken dat echter voornamelijk te doen voor de politie. Mijn driver had dit statement nadat hij hem vast had gemaakt bij het instappen en er een agent naast ons stond, maar direct erna dit deed.

Dit is een ander alternatief: gordel wel vast maar achterlangs:

Maar vaak is het gewoon zo:

Ter geruststelling (m’n ouders lezen ook mee), je gaat met dit verkeer nooit heel hard. De 40 km/uur heb ik in een taxi door de stad nog niet gehaald met al die drukte.

En tot slot iets dat ik nog nooit eerder gezien heb, maar me wel fascineerde. Ik pin hier elke dag want alles gaat cash, maar deze versie van een ATM, had ik nog nooit gezien:

Fijne dag allemaal en er volgt vast snel een nieuw verslag.